Hangjongeren? Wat moet je ermee?

Een persoonlijke mijmering uit de Sprekershoek

Er is geen gemeente die niet te maken heeft met het fenomeen hangjongeren. Gemeentes worstelen allemaal met de vraag hoe “het probleem” aan te pakken. Micha de Winter, pedagoog, heeft hier zo zijn eigen gedachtes over. Jeugdbeleid, zegt de Winter, is niet slechts beleid dat problemen van de burger oplost. Hij mist iets positiefs in het jeugdbeleid:

“Een wethouder moet ook bezig zijn met positieve dingen voor jongeren in zijn wijk, stad of dorp. Als je jongeren beschouwt als een categorie die moet worden weggejaagd, dan geef je ze de boodschap dat je ze vooral beschouwt als lastpakken, dat het eigenlijk tweederangsburgers zijn die er niet echt bij horen. In mijn ogen voer je jeugdbeleid in het kader van de democratie. Het zou ook tot doel moeten hebben jongeren bij het samenleven te betrekken.”

 De Winter wijst op de conclusie van een Canadese onderzoekerster die in 2006 onderzoek deed naar de Nederlandse hangjongeren. Haar conclusie was:

   “In Nederland is niet veel bijzonders aan de hand, de jongeren hier zijn niet anders dan in andere moderne westerse landen. Wat haar opviel was de Boze Burger die zich zo ergert aan de jongeren en in Nederland niet doet wat voor de hand zou liggen, namelijk op de jongeren af stappen en vragen of ze wat minder kabaal willen maken. Nee, in plaats daarvan belt de Boze Burger het Meldpunt, want dat hebben wij in Nederland. Hij wordt alleen maar boos, op de overheid, de wethouder en de politie. De Nederlandse burger is een beetje verwend, die vindt dat hij in zijn domein door de overheid gevrijwaard moet worden van andere lastige burgers en als die overheid dat niet doet, wordt hij kwaad.’

Meldpunt
Het meldpunt: een typisch Nederlands verschijnsel is het, waar burgers zich achter kunnen verschuilen en op een gemakkelijke manier het probleem op het bordje van de overheid kunnen schuiven en zelf buiten schot blijven. ‘Die meldpunten zijn langzamerhand onderdeel van het probleem geworden. Ze zijn niet de oorzaak, maar passen wel in de geïndividualiseerde samenleving waarin mensen toch al moeite hebben om elkaar aan te spreken. Dat anonieme, dat onpersoonlijke, het ophangen van mosquito’s - dat is een afstandelijke en vooral risicoloze benadering die op korte termijn effect lijkt te hebben, maar het probleem alleen maar verplaatst. Het is een waterbed.’

 (n.a.v. een artikel in VNG magazine, “Micha de Winter: ‘De jeugd wordt geproblematiseerd’, Auteur: Leo Mudde - 04/02/2011)